Door het nieuws over mijn vader ben ik nog steeds een beetje van slag, vandaar dat ik niet eerder aan schrijven toegekomen ben. Papa is er gelukkig nog steeds en het gaat redelijk met hem, maar we weten ook dat het niet beter zal worden. Over ruim een week gaan wij een weekje op vakantie naar Nederland om zo mijn verjaardag en vooral Cristian’s eerste verjaardag met mijn vader te vieren.
De situatie van mijn vader is verdrietig en onververanderlijk. Ja, dat is een feit, maar juist daarom wil ik er niet nu al teveel om gaan treuren. Het is beter te genieten van wat we nog wél hebben en de tijd die hem rest goed te besteden. En wie weet… Is dat wellicht uiteindelijk nog veel meer dan we van te voren gedacht hadden.
Dus goed, waar was ik? Op die mooie datum, 25 februari 2011, wist ik dus dat ik zwanger was en ging ik het Spaanse systeem in, dat me zou begeleiden tijdens deze mooie tijd. Via de sociale verzekering liep ik bij een verloskundige, een aardige vrouw met wie ik uiteindelijk niet zo heel veel contact heb gehad. En via de privé verzekering bij een gyneacoloog, die bekend stond (en staat) als de beste van Jerez. Een heel vriendelijke, nuchtere man, die me gelijk bij het eerste bezoek versteld deed staan door op te merken: “waarschijnlijk heb je al veel gelezen over wat je allemaal NIET mag nu je zwanger bent, vandaar dat ik graag met je wil delen wat je WEL nog mag”.
Heerlijk, wat vond ik dat een fijne instelling. Ook de verloskundige was eigenlijk zo nuchter. Precies zoals ik het graag heb. Verder merkte ik dat de Nederlandse denkwijze toch echt nog wel de mijne is, dus thuis las ik veel in mijn eigen taal; enkele boeken en heel veel op internet.
Het verliep allemaal prima, een goede begeleiding en vrije keuze. Met alles eigenlijk, als het maar binnen het systeem pastte (thuisbevallingen zijn hier bijv. gewoon echt not done). Ik vond verder dat zowel de verloskundige als de gyneacoloog helemaal geen eigen mening gaven. Ze gaven aan wat gangbaar was, wat mógelijk was (dat is niet altijd hetzelfde) en gewoon de verschillende wegen die je kon nemen. Zowel wat betrof de bevalling, als voor de tijd daarna.
Uiteindelijk bevallen de Spaanse vrouwen meestal in het ziekenhuis, mét ruggenprik en geven ze enkele maanden borstvoeding. Daarin verschilde ik dus totaal, want ik wilde bevallen in een privé kliniek, ik wilde absoluut geen pijnbestrijding, mits niet anders kon en wilde zo lang borstvoedinggeven als ik kon. En dat ik dat wilde, was helemaal geen probleem. Erg fijn. Vooral dat maakte, dat ik echt kon ontspannen en gewoon van mijn zwangerschap kon genieten!
Zonnige groet,
Mama Caroline
Een Mama in Zonnig Spanje 