Een Mama in Zonnig Spanje

Goh pap, daar lig je dan. Wie had dat nu gedacht, uiteindelijk nog zo snel. Ik in ieder geval niet.

En toch… We hadden het kunnen weten. Die laatste longarts bij wie je was, die zei het “ik geef u tussen de 2 weken en 2 maanden”. Ik nam dat met een hele grote korrel zout, maar jij wist het. 26 november werd D-day voor jou en je begon je echt voor te bereiden, dingen af te handelen. Zo vroeg je me 2 weken geleden bijvoorbeeld veel vaker te gaan bellen, liefst elke dag, alsof je wist dat het weleens heel snel voorbij kon zijn.

En dan komt jouw heengaan als nog zo onverwacht. Een beetje raar, want mijn hele leven hadden we het al over jouw overlijden. Dat jíj er niet lang zou zijn. Daar ben ik mee opgegroeid en ik heb altijd gevoeld dat je me daarop wilde voorbereiden. Dat mama eerder ging, dat was een klap die je maar heel moeizaam teboven bent gekomen.

Als ik aan jou denk, lieve papa, denk ik aan jouw zware leven, dat volgens de artsen bij de start al had moeten eindigen. Maar daarin toonde je dan ook je ware aard. Je was sterk, een echte doorzetter. Deels typisch het karakter van een Maas, deels jouw eigen, sterke geest. En ondanks jouw zware leven was je altijd heel positief.

Eén van jouw mooiste uitspraken vind ik “Caroline, ik ben een gelukkig man. Ik heb maar liefst 2 vrouwen gehad, die van me houden. Dat kunnen niet veel mensen zeggen, hoor!” en van de laatste tijd ook “treur niet om mijn dood, maar proost op mijn leven”. Dat wilde je ook echt en als ik dan zei dat ik je echt zou gaan missen en huilen onvermijdelijk zou zijn, zei je ”nou vooruit, een traantje mag, maar daarna wel weer lachen!” Waarop mijn reactie uiteraard was: “Ja, pap”…

Vandaag en de afgelopen week zijn beide – het traantje, de lach – zeker aanwezig geweest, maar als ik goed bij mezelf te rade ga, heb ik er vrede mee… Voor jou. Het is goed zo, pap. Jouw lijf was op en nu heb je rust.

Wat rest zijn mooie herinneringen, en gelukkig zijn die er veel. Je hebt me zoveel goede normen en waarden bijgebracht, die zullen me altijd bijblijven en ik zal ze met liefde en plezier doorgeven aan jouw kleinzoon. Je hebt je stempel achter gelaten en je zult nooit vergeten worden.

Tot ziens, pap!