Een Mama in Zonnig Spanje

Oh, wat bracht je mij, 2012? Over het algemeen was het veel goeds. De komst van Cristian oktober 2011, gaf mij gedurende dit hele jaar veel plezier en genot. Zoveel eerste keertjes: eerste keer lachen, eerste keer brabbelen, eerste tandjes, kruipen, opstaan, lopen. Ook drie tripjes naar Nederland om zijn bestaan te delen met mijn familie en vrienden waren een deel van dat geluk.

In maart van dit jaar begon ik dit blog, maar het kwam naar mijn gevoel niet zo goed op gang. Begrijpelijk, want sinds de geboorte van Cristian zit ik gewoon veel minder aan de pc, eerlijk gezegd een heel goed iets. Toch vind ik dat ook heel jammer. Er is veel dat ik graag op zou schrijven en zou willen delen over mijn zwangerschap in Spanje, maar soms raak je juist door het vele de draad kwijt.

Ik heb zéker nog wat puntjes en daar ga ik in 2013 met liefde en plezier over schrijven, maar ik wil ook jou, mijn lieve lezer, vragen waarover je graag zou lezen. Zijn er dingen van een Zwangerschap in Spanje, die je heel interessant lijken om te lezen? Dan hoor ik dat heel graag! Dat mag hier, onder deze post, in een tweet naar mij of gewoon in een mailtje naar: caroline@peng.nl. Bij voorbaat dank voor je moeite.

Uiteindelijk bracht het einde van 2012 ook verdriet. Papa is er niet meer, en nu ik weer terug ben in Jerez valt het me extra zwaar. Dat is een nadeel van ver weg wonen, weet je, die afstand op zo’n moment. Hoewel ik dus gelukkig nog 3 keer in Nederland ben geweest dit jaar, was het contact met mijn vader vooral via de telefoon. En dat hij er nu niet meer is, hier in Spanje lijkt dat zo onwerkelijk, zo onecht. Het is net of ik me iedere ochtend opnieuw even moet herinneren dat hij overleden is.

Ik weet nog dat ik dat bij mijn moeder ook wel had, vooral de eerste tijd na haar overlijden, nu 17 jaar geleden. Maar zij was overal aanwezig: in ons huis, in ons dagelijkse leven. Dat was zwaar voelbaar, en juist dat gevoel, mis ik hier. Aan de ene kant fijn, want het leven gaat wat luchtiger door, wat ik vooral voor Cristian erg prettig vind. Maar voor mijn eigen besef is het dus wat minder prettig.

En nu, heel snel al, zal het jaar waarin mijn vader voor het laatst nog in leven was, waarin ik voor het laatst tenminste nog één van mijn ouders had, voorbij zijn. Die overgang naar dat nieuwe jaar, hoewel altijd mooi, nu toch ook behoorlijk zwaar beladen.

Ik ben 35 en alleen.

Nee, natuurlijk! Ik weet het, ik ben niet echt alleen. Sterker nog, ik ben het helemaal niet. Ik heb mijn zoontje, mijn lief, zijn familie, mijn familie en veel vrienden, maar toch… Hoe lief en warm al die mensen ook zijn. Ze zijn niet mijn ouders. Toch kijk ik uit naar 2013, naar een nieuw jaar, met nieuwe mooie momenten en veel geluk. Ik ben sterk en heel positief, dus ik kom er wel doorheen.

En het afscheid van dit jaar? Dat vier ik met de familie van mijn lief: mijn familie. Met veel liefde en vermoedelijk ook een traantje, om dan na 12 druiven in mijn mond gepropt te hebben en “Feliz Año Nuevo” te hebben gemurmeld met halfvolle mond, met een glaasje cava in mijn hand het nieuwe jaar in te klinken. PROOST!

En UN PRÓSPERO AÑO NUEVO!

Zonnige groet,
Mama Caroline