Als klein meisje droomde ik altijd van mijn trouwdag; die ene speciale dag met mij als stralend middelpunt in mijn prachtige, witte Sissi-jurk (ja, die ene van het begin van de tweede film, als ze flauw valt omdat ze zwanger is), een lange sleep, veel mensen in de kerk en een groot feest.
Met de jaren stelde die droom zich beetje bij beetje bij. Zo besefte ik al snel, dat hoewel prachtig, díe specifieke jurk mij toch niet zo zou flatteren, dat zo’n heel groot feest misschien niet hoeft, dat trouwen in de kerk ook geen must meer was en dat ik wellicht het hele idee van trouwen niet meer zo zag zitten. Maar vooral toen ik naar Spanje verhuisde, veranderde die droom compleet. Ik vind namelijk de Spaanse bruiloft verschrikkelijk!
Hier in Jerez gaat een bruiloft over het algemeen zo:
Om 18:00 uur is de kerkdienst. Het paar wordt getrouwd en na de dienst zijn er felicitaties buiten de kerk. Daarna gaat het gloednieuwe echtpaar op pad voor de fotosessie. Rond 21:00/21:30 uur wordt iedereen verwacht bij de lokatie waar het feest plaats zal vinden. Dat feest begint met het diner (start rond 22:00 uur) en aansluitend het feest, dat tot een uurtje of 8 in de ochtend doorgaat.
Wat mij vooral niet aanstaat, is de grootte ervan. De kerk kan leeg of vol zijn, maar bij het feest is een gemiddeld aantal van zo’n 200 gasten heel normaal. Het bruidspaar wordt geleefd! Het paar zit bij het diner dan ook nog eens aan een aparte tafel, liefst iets verhoogd in het midden van de ruimte, met alleen aan weerzijde beide ouders. Bovendien laten ze de gasten dus totaal aan hun lot over in de tijd van de fotosessie en dat kan er bij mij echt niet in.
Ik heb er wel eens over zitten mijmeren, hoe het zou zijn als ik met mijn lief zou trouwen. We zouden de dingen anders kunnen doen, niet het standaard volgen, maar zo simpel ligt het helaas niet. Aan sommige dingen zullen we gewoon niet kunnen ontkomen. En dan is het de vraag: hoe noodzakelijk is het nog om te trouwen? Wat ons betreft: NIET!
Zonnige groet,
Mama Caroline
Een Mama in Zonnig Spanje 
Leuk verhaal. Vergeet de gamba´s niet. Ook zo´n lekkere standaard.
Ook niet ‘een soort van’? Dan heb ik weer een reden om naar Jerez te komen én om de hele dag lekker opgedoft en in een mooie jurk rond te lopen 😉 Maar ik snap heel goed wat je bedoelt hoor! xx Jeanine