Ja, dan is het zover, dan ben je eindelijk zwanger!
Een prachtig, gelukzalig moment en het liefst wil je het meteen delen. Of niet? Zelf had ik dat dus niet zo, sterker nog, ik vond het eerlijk gezegd wel lekker om het even voor mezelf te houden. Zelfs mijn lief vertelde ik het pas 5 dagen later (zie vorige blog waarom).
Daarnaast vond ik het ook wel moeilijk te bepalen wanneer je het zou vertellen. Van een vriendin van vroeger had ik geleerd dat het niet verstandig is om het tijdens de eerste 12 weken al te vertellen. In die periode is de kans op een miskraam het grootst en mocht dat gebeuren, dan is de pijn om daarna iedereen te moeten vertellen dat je “toch niet…” vele malen erger. Dat wilde ik dus liever niet. En eerlijk gezegd kon ik stiekem ook niet geloven dat een allereerste keer zwanger zijn gelijk goed zou verlopen.
Bovendien was het voor mij ook wel praktisch als we het een tijdje niet zouden vertellen, want dan kon ik me voorbereiden om mijn vader op de hoogte te brengen van dit heugdelijke nieuws. Het liefst had ik namelijk een ticket gekocht naar Nederland, zonder dat hij daarvan zou weten, om dan plotseling voor zijn deur te staan en hem te vertellen dat hij opa zou worden.
Helaas liep het anders. Gelijk die woensdag besefte ik, dat het niet kon gaan zoals ik wilde, daar het weekend daarna de kans op bekendwording namelijk erg groot zou zijn. Mijn peetouders zouden in Jerez op bezoek komen en ik wist gewoon zeker dat mijn peettante het zou merken! Ze zou het zien of wellicht zou ze het gewoon door hebben daar ik geen enkel glaasje wijn zou accepteren.
Dus toen die woensdag besloten we het onze ouders en de zus van mijn lief toch gelijk te vertellen. En dan uiteraard mijn peetouders het weekend daarop ook. Dat vond ik toch wel even moeilijk. Mijn vader telefonisch een zo belangrijke gebeurtenis mee te delen. Ik had het graag anders gedaan, maar ja, dat is nu eenmaal een nadeel van “ver weg” wonen.
Zonnige groet,
Mama Caroline
Een Mama in Zonnig Spanje 