Vroeger dacht ik wel eens aan zwanger zijn of het krijgen van een kindje en het leek me dan altijd heel mooi om bij de geboorte pas te weten te komen of mijn baby een meisje of jongetje zou zijn. Tja, mooie gedachte, maar dat gaat wel even anders als je in Spanje woont!
Dat is misschien niet zo vreemd, want tot voor kort werden er in Spanje veel dezelfde namen gebruikt en was er weinig variatie. Veelal waren ze afgeleid van heiligen en ook vaak nog eens de kinderen vernoemd naar de ouders (heet mama Carmen, dan de dochter ook, en papa Gonzaló, dan het zoontje ook), dus dat was sowieso vaak geen verrassing. Wellicht is dat de reden dat ze het hier, nog steeds, heel normaal vinden al tijdens de zwangerschap geslacht en naam bekend te maken.
Nu vond ik dat helemaal niet erg, want zodra die eerste, wat onzekere, 12 weken voorbij waren, voelde ik dat ik het gewoon wilde weten. En niet alleen weten, ik wilde het ook graag delen. Gelukkig maar, want hier is dat echt heel normaal. Zodra je het geslacht weet, vertellen de meeste mensen dat hier in eerste instantie direct aan de nabije familie, maar daarna mestal gelijk ook aan iedereen die het maar horen wil. En niet alleen het geslacht, ook de naam!
Daar had ik wel wat meer moeite mee. Niet omdat ik niet wilde dat ze de naam zouden weten, maar eerder omdat we gewoon nog geen naam hadden! Voor een meisje hadden we wel een naam, maar voor een jongetje niet. En die te vinden, was nog niet zo gemakkelijk…
Zonnige groet,
Mama Caroline
Een Mama in Zonnig Spanje 